Inabot nang daluang taon na ualang gantempala sa bayan. Gantempala ytong ibenibigai sa manga manonolat nang maharlikang mag-anac na yomaman sa paglalangka. Nuon, nagparemihan ang manga manonolat sa manga liloc ng langka na tanda nang canylang tagompai sa solat.
“Kailangan ito nang manga bata. Cailangan namin nang pagquilala,” sabi ng ysang batang macatha.
“Di ka manonola pag uala ka pang palangka,” sondot ng ysang matandang mananalaisai.
“Saan ka ba bibilang, sa manga mai langka o uala?” bangget naman nang bihasang manunola.
Nguni,’t dumating nga an panahong nauala ang palangka.
Nagtaca ang mga manunola. Nagtanong-tanong sa manga capoua mai langka sa nang yari. Hinanap nyla ang angcan nang manga manlalangka,t nabalitaang lomipat na sila ng bayan. Bitbit ang kanlang manga liloc na langka, naglibot sila sa bayan opang ypaalala sa taombayan an halaga nito.
“Ibalic ang palangka! Nakakaysa pa lamang ako!” sabi ng batang makata.
“Paano na ang manonolat cong ualang palangka!” sundot olit nang matandang mananalaisai.
“Kong uala na talaga, titigil na sa atin ang kadangalan,” sabi olit nang bihasa.
“Nakakaen ba ang inyong langka?” tanong nang ysang mosmos.
Ilang arao ang lomipas at tomigil ang mga manonola sa pagsulat.
Tomigil din an dibohista sa pagdiboho.
Tomigil din an manlililok sa paglilok.
Tomigil din an mangaauit sa pagauit.
Nagtoloy pa din an datu sa hoad na pamomono.
Tomigil an lahat nang manlilikha sa paglikha.
Hangga,t maguing bayan silang taoag na ualanglikha. Bayang tomigil matapos mauala an palangka. Matapos, tinonton nang musmos ang macathang ketongin nasa gobat. Tinanon kong panu moli magsisimula an paglicha sa ualanglikca.
“Sonogin, sonogin ninyo ang manga langka,” bigkas nang ketonging makata.–Ona persona catotobo
Diwatáhan 